domingo, 2 de octubre de 2011

LOS PENDIENTES DE LA MAESTRA

Con un pouquiño de retraso, comeza mañá para min o curso .Estaba desexando volver. Para ir comezando, estou lendo estos días "Los pendientes de la maestra", de Mari Carmen Díez Navarro.É unha pequena reflexión de como pensa unha mestra nos nenos, na escola , nas familias e na sociedade de hoxe.Ten un comezo moi bonito(Xa foi publicado en Cuadernos de Pedagogía) e aquí o deixo para que vos animedes a lelo.

Los niños que conozco son como todos los niños, pero son "cada uno". Tienen su aire particular, sus diferencias, sus chispas de sabor exquisitamente distintas a cualquier ota chispa...Unos son bravos, otros son flojos. Unos son calmos;otros ligeros.Unos son habladores;otros callados. Unos son serios y otros son risueños.
Los niños que conozco aún saben inventar un juego a partir de una tela, de un palo o de una naranja. Aún juegan a mamás y papás, a hacer carreras, a la pelota, a excavar hoyos en la arena, a cocinar comidas con semillas y hojas...
Los niños que conozco son de todos los colores. Y ese arco iris de pieles trae brillos de otros lugares, trae ecos de otras voces, trae músicas de otras fiestas, y hasta trae recuerdos de otras historias con sabor a pasado u a futuro caliente.
Los niños que conozco curiosean lo que les pasa cerca, como hacen los niños de todo el mundo. Metiendo los dientes en el pan y en el sueño. Metiendo los pies en los charcos y el barro.Metiendo los ojos en las nubes y los dedos en los agujeros de la vida.
Los niños que conozco vienen a la escuela con los ojos brillantes, con las ansias abiertas, con las ganas en ristre. Y aprenden soñar, a estar con otros, a decirse.
Aprenden a construir castillos, amistades o defensas. Aprenden a leer, a contar, a mostrarse ante el mundo. Aprenden a bailar, a pintar, a hacer teatrillos. Aprenden a discutir, a querer y a empezar a vivir poquito a poco.
Y qué cosas..a mi me gusta verlos, escuchar lo que dicen, y acompañarles a ratos las crecidas.

Pois ben, no meu cole tamén hai nenos e nenas así e a min xa me tarda por velos.

4 comentarios:

Ana Martínez dijo...

Ola Loli, benvida de novo ao mundo da blogosfera. Dende AulaTic te desexamos que teñas un bo comezo de curso. Estaremos en contacto. Un biquiño.

Loli Prieto dijo...

Graciñas Ana. Xa ollei o teu blog. Bonitas cousas de outono. Bicos.

Ángeles. dijo...

Xa me tarda ler este libro.
Estou totalmente de acordo co que di Mari Carmen Díez e encántame como o di. O sábado Antía Cal resumía a importante labor do maestro en "escoitar aos nenos/as e responderlles" Case nada!. Seguiremos reflexionando...Bicos.

Oliva dijo...

Seguro que a eles tamén lles tardabas ti moitísiiiimo!!!
Xa teño gañas de ler o libro despois este pequeno pero fermoso resumo do sentimento dunha mestra hacia aos seus nen@s. Alegrámonos todos que estes de volta e recuperada.

Bicos a ti e eses pequerrechos que xa están enormes.